Munro Mission 2023/ 2024; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Het kleine trailrugzakje van 25 liter is volgestouwd. De resterende ruimte is er voor boeken. Ik ben schrijver; wie schrijft die leest. Een e-reader met ebook is geen boek. Een schrijver moet kunnen bladeren, krassen, ja zelfs ruiken. Als iemand me ziet met de stapel boeken zal hij denken dat ik een luxe cruise ga maken en tijd teveel heb. Tientallen zijn het er en in potentie mogen ze allemaal mee. Maandenlang heb ik gelezen, verzameld, geselecteerd en zorgvuldig een ideale lijst samengesteld van boeken voor de bezinnende pelgrim. Als je inspiratie zoekt, moet je boeken slepen. Woorden van wijzen scherpen de geest van de zoekende mens.

Het excuus is dat schrijven betekenis geeft aan het leven. Schrijven is een manier om een bestaan te ordenen ‘dat in beginsel absurd is’, om Camus te citeren. ‘Het universum is redeloos en beantwoordt onze levensvragen slechts met een eeuwig zwijgen…’, en dus moet je zelf op zoek naar antwoorden, concludeer ik.

Schrijven is een van de meest zinvolle en betekenis-gevende dingen die ik kan doen en het geeft ontzettend veel voldoening. Ik hoop dat mijn schrijven anderen een houvast geeft op hun pad. Dat het herkenning biedt. Dat maakt ook dat ik wellicht verder ga in het delen van mijn emoties en gedachtenspinsels. In een (Instagram)wereld waarin vaak dingen mooier schijnen dan ze zijn, is een tegengeluid waardevol. Het leven is niet alleen maar mooi. Het mijne in ieder geval zeker niet.

Als ik daarin open ben, bereiken mij van diverse kanten berichten van relaties, ja zelfs vrienden, die herkennen en blijkbaar met dezelfde thema’s worstelen; het absurde bestaan, verdriet, depressieve gevoelens, angsten en onzekerheid en zelfs suïcide. Met woorden orden ik het chaotische bestaan. Daarnaast maakt schrijven dat je iets creëert dat buiten je bestaat. Iets dat je overleeft, als je er niet meer bent. Met schrijven omzeil je sterfelijkheid. Je begrijpt, naast loper ben ik schrijver. Het geeft zin. Heel veel zin.

Voor mijn vertrek raadt vriend Marcel me aan om Zuurstofschuld mee te nemen, een roman van Toine Heijmans. Zelf ben ik gecharmeerd van het Boek de Zin van het Leven van naamgenoot Fokke Obbema. Hij kreeg een hartstilstand, was tijdelijk dood, werd weer leven ingeblazen en sindsdien is hij middels een inspirerende reeks vraaggesprekken met mensen op zoek naar de zin van ons fragiele bestaan. Het is edoch een ‘groot’ boek, geen kleine Rainbow-pocket dus hij sneuvelt in het proces. Wel snel even gelezen vlak voor vertrek, uiteraard.

Ik loop door de stapel. Ik heb Alan Watts met zijn The Wisdom of Insecurity dat licht schijnt op de eeuwige zoektocht naar zekerheid en houvast van de mens in tijden van (corona)onzekerheid. Collega-avonturier Albert Bosch die ook zijn geluk niet uitstelt en met expedities over de hele wereld zijn boek Living to feel Alive schreef om deze pelgrim te inspireren op zijn pad, haalt ook de stapel. Lopen loutert is een heerlijke compilatie van wijsgeren die hun visie op het (geestelijk) nut van lopen geven. Als je je op een pelgrimsroute begeeft, moet je tenminste weten welke wijzen je voorgingen. Weet in wiens voetsporen je treedt. Filosoof Stine Jensen en Rob Wijnberg schreven samen Dus ik ben, een zoektocht naar identiteit, een speurtocht waarvan ik ga profiteren in het hervinden van mijzelf en de manier om betekenis te geven. Collega Manon Ossevoort reisde met haar tractor van Oerol naar de Zuidpool en schreef op hoe ze haar dromen realiseerde. Ze mag mee voor de entertainment. Ze heeft inmiddels twee keer corona achter de rug, hoop dat ze weer de oude is. Op de valreep bestel ik De Profeet van Khalil Gibran, waarvan ik hoge verwachtingen heb. Het boek lacht me toe vanaf een eerste overnachtingsadres.

Tenslotte is Sylvain Tesson het lichtend voorbeeld op mijn pad. Tesson is een markante en excentrieke avonturier met een belangrijk doel in zijn leven: nog voor zijn veertigste wilde hij ervaren hoe het is om als kluizenaar te leven, diep in het bos. Het is een man die houdt van extremen en dus besluit hij om zes maanden in een hut te gaan wonen, gelegen aan het Bajkalmeer in Siberië. Het dichtstbijzijnde dorp is 150 kilometer verderop, ’s winters vriest het er tot -30 °C en ’s zomers lopen er beren rond. En toch is het leven er prachtig. Hij schrijft een weergaloos boek Zes maanden in Siberische Wouden, zijn relaas van een periode zonder alle stress van ons drukke en moderne bestaan. Tesson beschrijft zo treffend mijn verlangen om al rennend op te lossen als hij zegt: ‘Wegrennen van huis en haard, er is geen betere manier om te verdwijnen. Het is de omgekeerde lifehack. Retraite is rebellie.’

Vele andere boeken lagen op de stapel, maar sneuvelden al in het voortraject. De behoeftige pelgrim verslindt boeken als hij eenmaal een stip op de horizon heeft geplaatst. Gelukkig maar, het scheelt immers grammen… de ware pelgrim wordt verscheurd tussen grammen jagen en geestelijke input. De rugzak is te zwaar; lezen zal de lasten verlichten op het pad.

Van alle boeken worden covers vakkundig verwijderd en er gaat een stevige stapel krantenknipsels mee. Alles om geestelijke armoede voor te zijn. Pakketjes met boeken gaan per post Europa in, München, Keulen, Mauth, here we come! Hoezee voor de compacte Rainbow-pocket!